Hijet e diasporës

Në këtë gjuhë rastisa fillimisht në një botë të trilluar. Në shkrirjen e imazheve lëvizëse dhe zërave të ndryshëm, unë e gjeta hyrjen time në një fushë të re të fjalëve. Por mbeti fushë e zbrazët. Gjuha ime asnjëherë nuk doli realisht nga trillimi.

Atë mbrëmje ne të gjithë u ulëm së bashku dhe pimë çaj të zi me sheqer - si gjithmonë. Unë isha e ulur në dyshek dhe po i shikoja të gjitha fytyrat që nuk i kisha parë me vite. U mundova t’i lexoja plagët në fytyrat e tyre, u mundova ta dëshifroja se cilat shqetësime dhe frika e kishin fuqinë për të krijuar vija kaq të thella.

Kur hyra në klasë në ditën e parë të shkollës, isha e rrethuar nga ajo gjuhë që vazhdimisht më kujtonte se nuk përkisja në këtë vend.