Na tha të niseshim drejt Tuzllës. Atje ishte një kamp refugjatësh ku do të mund të qëndronim.

Kur mbërritëm atje, njerëzit filluan të bënin panik. Çfarë u kishte ndodhur burrave? Pse s’po vinin? Përgjatë ditëve vijuese vinin më pak njerëz. Shumica prej tyre, nëse jo të gjithë, ishin gra dhe fëmijë.

Nuk e kuptoja çfarë po ndodhte, i dëgjoja gratë që ulërinin dhe qanin në agoni. Kur e pyeta nënën ku është gjyshi, më tha se nuk është më.

Të gjithë ishin të vdekur. Edhe gjyshi im.

Kujtime dhe dhimbje

Çdo ditë mund të dëgjonim ulërima dhimbjeje nëpër kamp. Të gjithë ishim të thyer.

Ne mbijetuam, por një pjesë e jona vdiq në Srebrenicë.

Në vitin 2007, halla e thirri babanë tim në punë dhe i tha që e kishte pranuar një letër nga Kryqi i Kuq. I kishin gjetur eshtrat e gjyshit.

Babai na thirri në shtëpi — e mbaj mend atë moment si të ishte dje.

Ishin pushimet verore. Në telefon ai vetëm tha: “E kanë gjetur gjyshin”. E lëshova telefonin dhe shkova në dhomën e vëllezërve për t’ua dhënë lajmin. Pastaj dola nga banesa dhe eca për disa orë. Nuk e mbaj mend ku shkova, thjesht duhej të dilja. Dikur u ktheva në shtëpi dhe qava.

Nuk isha aty kur e varrosën; s’i mblodha dot forcat për të shkuar.

Vite më vonë babai ma tregoi fotografinë me gjërat që i kishin gjetur me trupin e gjyshit. E pashë orën e tij dhe e pyeta nëse mund ta mbaja. Më tha se do të fliste me motrat e tij në Bosnjë; ato i thanë se me dëshirë do të ma jepnin si kujtim sepse e dinin sa i vlefshëm ishte gjyshi për mua.

Fotografia e një ore që u gjet bashkë me mbetjet mortore të gjyshit të Selmës. Foto nga arkivi i familjes.

Ora u gjet me mbetjet e gjyshit tim Suljo Jahić. Trupi i tij u gjet në dy varreza të ndryshme masive. Disa pjesë të trupit ende mungojnë.

Rrallë flas për këto përvoja; qëkur e lamë Srebrenicën jam munduar të harroj gjithçka. Por trauma nuk harrohet.

Si fëmijë, rrallëherë flisja e qeshja — nëna më përshkruan si fëmijë të pikëlluar. Rrallë e flisja gjuhën boshnjake po ashtu. Si e rritur m’u desh të ballafaqohem me të gjitha. Këto ditë qaj shumë.

Nganjëherë e nuhas një aromë në ajër që ma kujton shtëpinë. Herë tjera e shikoj nipin tim 4 vjeç dhe më bie ndërmend se isha në moshën e tij kur filloi lufta. Uroj që ai kurrë të mos kalojë nëpër të njëjtin ferr. Askush nuk duhet të kalojë nëpër atë ferr.

Tani jam 32 vjeçe. Isha 7 vjeçe kur u larguam nga Srebrenica më 1995. Sot e kësaj dite luftoj me kujtimet e mia.

Imazhi i ballinës nga arkivi i familjes. “Kjo foto është bërë një vit para se të ndodhte gjenocidi në Srebrenicë, kur isha 6 vjeçe. Një ushtar i UNPROFOR e shkrepi; më vonë ai u lirua nga puna sepse u afrua shumë me njerëzit në fshatin tonë.” — Selma Jahić.

Ne mbijetuam, por një pjesë e jona vdiq në Srebrenicë

Gjenocidi i Srebrenicës i parë nga sytë e një fëmije.

Selma Jahić

Ne mbijetuam, por një pjesë e jona vdiq në Srebrenicë

Gjenocidi i Srebrenicës i parë nga sytë e një fëmije.

Selma Jahić