Serbia pothuajse fare nuk u mundua që t’i ikë helmit të Milošević-it

Shoqëria serbe kurrë nuk e pranoi apo e kuptoi, se deri në çfarë mase u zbatuan politikat dhe krimet e Serbisë të cilat i ngjanin atyre të nazistëve.

Racizmi serb drejt të gjithë jo-serbëve në Jugosllavi, prej së cilit buruan politikat neonaziste të Milošević-it, ishte dhe ende është sot më i dukshëm në marrëdhëniet tona me shqiptarët e Kosovës.

E vërteta është se Milošević-i për pak i humbi zgjedhjet e vitit 2000, por fitoi në afat të gjatë, duke e lënë trashëgiminë dhe politikat e tij të pacenuara në mesin e mbështetësve të shumtë të tij në shoqërinë serbe.

Përderisa forcat ‘demokratike’ në shoqërinë serbe flirtuan me gjuhë dhe politika me rrënjë të thella raciste për të fituar mbështetje, pasardhësit e Milošević-it u rikuperuan dhe e fituan përsëri legjitimitetin në mesin e publikut të gjërë.

Gozhda e fundit në arkivolin e mundësisë që Serbia të bëhej shoqëri e denazifikuar, ishte ‘pajtimi historik’ ndërmjet pasardhësve të Đinđić-it dhe atyre të Milošević-it në vitin 2008.

Ne, praktikisht nuk kemi ndërmarrë asgjë për t’u ballafaquar me përgjegjësinë tonë për vdekjen e shumë fëmijëve dhe shkatërrimin e shumë familjeve.

Është më e rëndësishme se kurrë të flasim për pasojat e agresioneve të Serbisë në të kaluarën, për shkak se situata aktuale i ngjanë shumë kohës kur Milošević-i doli në skenë në Gazimestan më 1989.