Jetën e çdo njeriu në botë e shoh si një prodhim të momenteve, ngjarjeve, rastësive e fenomeneve, të cilat i japin ngjyrë dhe formë ekzistencës sonë. Kur u kthehemi përvojave jetësore në retrospektivë, kam përshtypjen se njerëzit janë të prirur t’i kujtojnë më lehtësisht e hollësisht momentet e errëta të përjetuara gjatë jetës. Mbase goditja e fuqishme emocionale nga këto përvoja bën që të nguliten më thellë në kujtesë.

Në këto 25 vite të jetës sime, një segment i pazakontë që do të më mbetet gjatë në kujtesë është pandemia COVID-19 dhe izolimi që solli në botë.

Gjatë muajit të parë të ngujimit m’u krijua përshtypja se e gjitha kjo ishte një goditje ndaj egos njerëzore, e cila kërkon të ketë kontroll të plotë në këtë planet. Rrugët e boshatisura, ndalimi i qarkullimit të automjeteve, mbyllja e një numri të madh fabrikash, dominimi i botës shtazore nëpërmes tingujve të tyre karakterizues, natyra që në sytë e mi u bë edhe më e bukur, mungesa e lajmeve për krimin — të gjitha këto ishin vetëm disa prej dëshmive që njerëzimi ka nevojë për reflektim, një reflektim për të ndryshuar qasjen tonë kundrejt njëri-tjetrit dhe natyrës.

Më vonë, për shumëkë në Kosovë kërcënimi nga virusi u shëndërrua në çështje dytësore kur u bëmë dëshmitarë të politikës sonë vendore me veprimet e saj absurde në dëm të popullatës. Krijova bindjen se politikanëve tanë nuk u bëhej vonë për numrin e infektimeve dhe rrezikun që po u kanosej njerëzve; përkundrazi, gjithë mundin e kishin përqendruar në beteja politike ku akuzat dhe linçimet e kundërshtarëve politikë u bënë më të ashpra se kurrë më parë.

Tashmë kishim një debat politik të degraduar, jo etik dhe të fokusuar kryesisht në sulme personale. Një sjellje e tillë e politikanëve la shije të hidhur në kohën kur pritej unitet i fuqishëm për ta luftuar armikun e përbashkët i cili do të sillte humbje të mëdha njerëzore dhe përkeqësim të gjendjes financiare në një vend ku papunësia veçse është tash e sa kohë në nivel shqetësues.

Ndërkohë numri i personave të infektuar sa vinte e shtohej dhe virusi lëvizte në drejtime të papritura, saqë as specialistët shëndetësorë nuk ishin plotësisht të sigurt se si vepronte.

Skenare fiktive e reale

Koha më dukej sikur kishte ngecur në një vend, mirëpo nuk dëshiroja të zhytesha në dëshpërim e apati kështu që gjeta shpëtim te librat, filmat klasikë e komikë, muzika, shfaqjet teatrore online, gatimi si risi për mua (ky hobi ende lë shumë për të dëshiruar), shfletimi i albumeve me fotografi të vjetra familjare dhe shëtitjet në natyrë për ta kthjelluar mendjen nga zymtësia e kohëpaskohshme e izolimit.

Një tjetër pasion që e kam kultivuar këtë kohë ka qenë të shkruarit. Në vazhdimësi shkruaj tregime te shkurtëra, drama, skenare për filma, ditar personal… Këtë pasion fillova ta kultivoj pasi u regjistrova në fakultetin e gazetarisë para disa vitesh.

Shtrëngatë mendimesh në kohë ngujimi

Kur të duket se koha ka ngecur në vend, rri e sodit botën nga një qoshe.

Alban Goranci

Shtrëngatë mendimesh në kohë ngujimi

Kur të duket se koha ka ngecur në vend, rri e sodit botën nga një qoshe.

Alban Goranci