Organizatat monitoruese të lirisë së medias, si Qendra Evropiane për Lirinë e Shtypit dhe Mediave (ECPMF), Federata Evropiane e Gazetarëve (EFJ), Instituti Ndërkombëtar i Shtypit (IPI), Reporterët pa Kufij (RSF), dhe Komiteti për Mbrojtjen e Gazetarëve (CPJ) kanë përsëritur vazhdimisht përkeqësimin e lirisë së shtypit në Shqipëri.

Dënoncimi i tyre arriti kulmin në fund të vitit 2019 dhe në fillim të 2020-ës, kur qeveria Rama në mënyrë të përsëritur u përpoq të miratonte në parlament paketën “Anti-Shpifje“, e cila i jep dy institucioneve shtetërore nën varësi të Këshillit të Ministrave fuqinë për të gjobitur dhe madje mbyllur mediat online pa prova dhe pa asnjë mbikëqyrje të gjykatave.

Rreth të njëjtës kohë, shumica socialiste miratoi një ligj edhe më shqetësues, të ashtuquajtur “Anti-KÇK“. Kjo paketë i hapi rrugë krijimit të një force policore “elitare” që, përveç të tjerash, mund të kryejë mbikëqyrje elektronike dhe kontrolle në shtëpi, si dhe ndalojë dhe shoqërojë ” persona të dyshuar” pa urdhër gjykate.

Ndërsa shkelja e të drejtave të njeriut nën qeverisjen e Edi Ramës nuk është gjë e re, krijimi i një kornize ligjore për heqjen ose pezullimin e të drejtave dhe lirive themelore të qytetarëve shqiptarë nga ekzekutivi është jashtëzakonisht alarmante. Edi Rama ka shfrytëzuar në mënyrë të pamëshirshme katër momente kyçe për ta arritur këtë.

Përkatësisht, vakuumi institucional dhe i kontrollit të krijuar nga e ashtuquajtura “Reforma në Drejtësi” që nga viti 2016, si rezultat i së cilës Shqipëria nuk ka as një Gjykatë Kushtetuese funksionale dhe as një Gjykatë të Lartë funksionale; vendimi i deputetëve të dy partive kryesore të opozitës për të hequr dorë nga mandatet e tyre në fillim të vitit 2019, si rezultat i të cilit Shqipëria nuk ka një parlament funksional; zgjedhjet lokale një partiake të mbajtura në qershor 2019, duke i mundësuar Partisë Socialiste të fitojë kontrollin e pothuajse të gjitha bashkive në të gjithë vendin; dhe, së fundi, tërmeti katastrofik i 26 nëntorit 2019, dhe pandemia Covid-19 si rezultat i së cilës Shqipëria ka qenë nën një gjendje të jashtëzakonshme që po zgjatet vazhdimisht, ndonjëherë ligjërisht dhe ndonjëherë jo, duke vendosur masa të jashtëzakonshne drakoniane.

Nuk është çudi kur, në kontrast të fortë me karrierën artistike të vetë Edi Ramës, jeta kulturore në Shqipëri është bërë gjithnjë e më e pasigurt. Burimet e financimit për artistët e pavarur janë të pakta dhe financimi privat bëhet kryesisht i kanalizuar në projektet e qeverisë. Kështu, ndërsa shumat e panumërta të parave shpenzohen në qendrën e artit bashkëkohor brenda zyrave të Edi Ramës, të gjitha institucionet e tjera kulturore kombëtare janë pa financim dhe të keqmenaxhuara.

Kërcënohet gjithashtu trashëgimia kulturore, veçanërisht trashëgimia arkeologjike romake dhe bizantine e Shqipërisë. Në mënyrë të ngjashme, shumica e monumenteve të kulturës në Tiranë që datojnë nga periudha otomane janë shkatërruar tashmë në mënyrë që të mundësojnë hapësirë për projekte ndërtimi të sponsorizuara nga qeveria, dhe aktualisht janë duke u zhvilluar plane për prishjen e Galerisë Kombëtare të Arteve, një tjetër pikë referimi të trashëgimisë kulturore dhe arkitekturore.

Prishja e ndërtesës historike të Teatrit Kombëtar më 17 maj 2020, vetëm dy ditë para se të hiqeshin kufizimet e ashpra ndaj COVID-19 në Shqipëri, ishte një pikë pa kthim. Përfunduar nga fashistët italianë në vitin 1939, ajo shërbente gjithashtu si një kujtesë e rëndësishme për regjimin komunist në Shqipëri, me gjyqi e parë komuniste që u zhvillua brenda tij në vitin 1945.

Ndaloni furçat artistike ndaj politikës së Edi Ramës

Letër e hapur drejtuar komuniteti ndërkombëtar të artit.

The Undersigned

Ndaloni furçat artistike ndaj politikës së Edi Ramës

Letër e hapur drejtuar komuniteti ndërkombëtar të artit.

The Undersigned